patterns of the life

ජීවන  රටා....




හැම හැන්දෑවෙම පාට ගෙනැල්ලා
මිනුවන් පන් උඩ රටා දමා
ගොතපු ගොතපු මල් මැද මිදුලේ ..........
ඉර එළියට පිපිලා මැණිකේ..........

භවුන් වඩන ඇස් අග්ගිස්සේ
සිතේ පිපෙයි මල් හොර රහසේ
ගෙවුන ඇගිලි තුඩු සුමුදුද මෙතරම්..........
රටා මවන පන්කොළ අස්සේ..........

අහසේ තරු ඇස් වහලා
නුඹෙ සෙනෙහෙන් හද එළිය වෙලා
සඳ එළියේ නුඹ දකින්න එනකොට ..........
අඩ සඳ උකුළත හිස තියලා

ඌරා වැටුණ ඇළ.....

අප කුඩා උන් කල
ඇවිදගිය ලඳු දෙණි  වදුළු තුල
මතකයේ පියවර මතින්......
අදත් මට පියනගා යා හැකිය......

අප කුඩා උන් කල
හැම හැඳෑ වරුවෙම
දිය කෙළින රිසින් අප ඇවිද ගිය...
ඌරා වැටුණ ඇළ....
සිහරා කඳු පන්ති අතරේ
සැඟවුණ සීත දිය අරගෙන
ආඩම්බරෙන් මත්වී
ගිං `ගං දිය සිප ගන්ට ගිය හැටි......
තවමත් මතකයේ තරුණය.....

ඈ සිය සොඳුරු දෙවුරේ
ගවස ගත් මහා වනස්පති කැළ නැගී අහසේ....
සඟවාලීය අපහට නබෝගැබ හිරු කිරණ.....
දියට වන් විට එ සැඩ දිය පහරේ
අප කෙතරම් උරණ වීද....
සැඩයැ.....
චණ්ඩයැ.....
රළුයැ ..... කියමින්.....
කෙතරම් පැතුවාද අපි
මේ දිය සැඩපහර අඩුවන්නට යැයි.....

අද ඉඳහිට විටක ඒ තුරු වදුළු තුල වන් කල .....
එහි නැත ඒ ඌරා වැටුණ ඇළ.....
යාන්තමින් බඩගා ඇදෙන දිය ඉරක් ඇත අසරණ
මහා වනස්පතියෝද නැත දක්නට
ඉවුරු දෑලේ ගැවසුණ.....
නබෝ ගැබ එළිය ඇත .....
නැත එතැන ළමා ගී, කෑකෝ .....
ඇසෙයි ඈතින්..........
කපා බිම දමන හඬ..........
ඉරා පළු ගසන හඬ..........

                      එහෙත් නොසතුට කිමැයි.....
                      නොදැනේ මගේ හදවත .....

ට්‍රාන්සර්

ට්‍රාන්සර් එකට පසු.............

පරිගණකයේ අකුරු මුතුකැට

පරදා නැගෙන නුඹේ සුදු මුවේ සිනා කැට...

මතකයෙන් මැවෙන විට

රූරා වැටේ කදුළු කැට අත්ලට......

"නැන්දා එන්නෙ කවදටද "
අහනකොට....අහනකොට....අහනකොට.....
"කැලැන්ඩරයේ රතුපාට දවසටයැ "
කියු නමුත් මට යා හැකිද එදිනට.....
"අනේ...නැන්දා එන්නකො ලබන සිකුරාදාට "

කියනකොට නුඹ...
ඇඬෙන්නේ මට...

මගෙ හිත රිදෙන තැලෙන විට...
සංහිද නුඹය මට....

පුත ගීස, නුඹ හෙට දිනන ලෝකයට
මුතු වරුසා සලන්නට
ඉතිරි කර ගන්නට....
නොහැක මට මේ කදුළු කැට....

දෙවෙනි ආදරේ

අසංවර සුළගකින් 
හාදුගත් රාත්‍රියක
හදවතේ නිධන්ගත
සෙනෙහසට රිදුනාද   

අවාරේ රොනට වැඩි
දගකාර බඹර තුඩ
රිදුම් දී හදමතට
දුර ඈත ඇදුනාද

උදැහැනක සුවද ගැළු
සේපාලිකා මලක
කදුළු මළගම මතින්
දෙපා පොඩි ඇදුනාද

පළුදු වුණ වසන්තෙක
ආදරේ පීදිලා
තුරු මුදුන් මතින් විත්
මතක මකරන්ද පොද සැළුවාද

ප්‍රභාමත් දෙනෙතකින්
නිදැල්ලේ ගලා ආ
තාරුකා නෙතුකැල්ම
අදුරු ලෙන් ගුහාවක සැගවීද

නොඉදුලේ රටා ඇදි
මේ කදුළු දෙකොපුලේ
ඉවුරු බිද දා ගැලූ
ආදරේ වේදනා හින්දාද

පාඩම

ගිනිගත් හිරුගෙ කිරණත්
සුපහන් සදුගෙ සිහිලත්
නොමැතිව දිවි ගෙවුමට 
දනිමි මම 
සොදුරිය...

එනයින්
ඔබ මට ශිල්ප කළ යුත්තේ
ඔබේ සිනාවේ
මන්දස්මිතිය නොමැතිව
දිවි ගෙවනා අරුමයයි..............