දසත ගුම් දී හමන
චණ්ඩ මාරුතේ වුව නොසැලෙන
ඉන්ද්‍රඛීලයකැයි නුඹ සිතුවාට....
මගේ සිත
සියුම් ළ‘දල්ලකි
මද සුළගිනුදු ස‘සැලෙන .......
තෙදැති මත් ඇතුන් වුව බැද තබන
යදම් වැලකැයි නුඹ සිතුවාට...
මගේ සිත
මකුණු දැළ් හුයක් මෙන් දුහුළැල්ය
ඇගිලි සරකින් පවා විසුණු වන .......
විසල් වනපෙත් මුදුන් පරයා
එසැවී හිරුට හිනැහෙන
වනස්පතියකැයි නුඹ සිතුවාට...
මගේ සිත
පුංචි තුත්තිරියා ගසකි
කිසිවෙකුගෙ නෙත නැවත නොගැටෙන....
විටක කළඹා ඉවුරු සසලවන
නෙක ගම් දනවු මැදින් ගලා යන
නදියකැයි නුඹ සිතා වුන්නාට...
මගේ සිත
ඉසියුම් පිනි බිදකි
සළකුණක් හෝ නැතිව
හිරු රැසින් වුව වියැකෙන
